در خواب بدم مرا خردمندی گفت ×××××××  کز خواب کسی را گل شادی نشکفت

کاری چکنی که با اجل باشد جفت ×××××××  می خور که بزیر خاک میبا ید خفت

+++++

در دایره ای که آمد و رفتن ماست ×××××××  او را نه هدایت نه نهایت پیدا ست

کس می نزند دمی در این معنی راست ×××××××  کاین آمدن از کجا و رفتن بکجاست

+++++

در فصل بهار را گر بتی حور سرشت ×××××××  یک ساغری دهد مرا بر لب کشت

هر چند بنزد عامه این باشد زشت ×××××××  سگ به ز من ار برم دگر نام بهشت

+++++

در یاب که از روح جدا خواهی رفت ×××××××  در پرده اسرار فنا خواهی رفت

می نوش ندانی از کجا آمده ای ×××××××  خوش باش ندانی به کجا خواهی رفت

+++++
ساقی گل و سبزه بس طربناک شده است ×××××××  در یاب که هفته دگر خاک شده است

می نوش و گلی بچین که تا در نگری ×××××××  گل خاک شده ست و سبزه خاشاک شده ست

+++++

عمری است مرا تیره و کاریست نه راست ×××××××  محنت همه افزوده و راحت کم و کاست

شکر ایزد را که آنچه اسباب بلاست ×××××××  ما را ز کس دگر نمیباید خواست

+++++

فصل گل و طرف جویبار و لب کشت ×××××××  با یک دو سه اهل و لعبتی حور سرشت

پیش آر قدح که باده نوشان صبوح ×××××××  آسوده ز مسجد ند و فارغ ز کنشت

+++++
گر شاخ بقا ز بیخ بختت رست است ×××××××  ور بر تن تو عمر لباسی چست است

در خیمه تن که سایبانی است ترا ×××××××  هان تکیه مکن چار میخش سست است