آنکس که زمین و چرخ و افلاک نهاد ×××××××  بس داغ که او بر دل غمناک نهاد

بسیار لب چو لعل و زلفین چو مشک ×××××××  در طبل زمین و حقه خاک نهاد

+++++

آرند یکی و دیگری بربایند ×××××××  بر هیچ کسی راز همی نگشایند

ما را ز قضا جز این قدر ننمایند ×××××××  پیمانه عمر ما است، می پیمایند

+++++

اجرام که ساکنان این ایوانند ×××××××  اسباب تردد خردمندانند

هان تا سر رشته خرد گم نکنی ×××××××  کآنانکه مدبرند سرگردانند

+++++

از آمدنم نبود گردون را سود ×××××××  و ز رفتن من جلال و جاهش نفزود

و زهیچ کسی نیز دو گوشم نشنود ×××××××  کاین آمدن و رفتنم از بهر چه بود

+++++

از رنج کشیدن آدمی، حر گردد ×××××××  قطره چو کشید حبس صدف، در گردد

گر مال نماند پسر، بمانا د بجا ی ×××××××  پیمانه چو شد تهی دگر پر گردد

+++++

افسوس که سرمایه ز کف بیرون شد ×××××××  و ز دست اجل بسی جگر ها خون شد

کس نامد از آن جهان که پرسم از وی ×××××××  کاحوال مسافران عالم چون شد

+++++

افسوس که نامه جوانی طی شد ×××××××  و آن تازه بهار زندگانی دی شد

آن مرغ طرب که نام او بود شباب ×××××××  افسوس ندانم که کی آمد کی شد

+++++

ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود ×××××××  نی نام ز ما و نی نشان خواهد بود

ز ین پیش نبودیم و بند هیچ خلل ×××××××  زین پس چو نباشیم همان خواهد بود